( χαοτικό «Grexit» και «γεωπολιτική υπεραξία της Ελλάδας», τα διαπραγματευτικά «ατού» της Χώρας που δεν αξιοποιήθηκαν από τις ελληνικές μνημονιακές ηγεσίες)
(Μέρος-Δ)-Τελευταίο
Με το παρόν (Μέρος Δ) ολοκληρώνουμε το, με τους πιο πάνω τίτλο και υπότιτλους, άρθρο μας, το οποίο περιλαμβάνει κάποιες πρόσθετες «απόψεις-ομολογίες» σημαντικών ανθρώπων, που είτε άμεσα, είτε έμμεσα σχετίζονται με την σύναψη της τρισυπόστατης λεόντειας μνημονιακής σύμβασης η οποία κυριολεκτικά έθαψε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά την Ελλάδα. Ο γράφων θέλοντας να αναδείξει το ισχυρό δισυπόστατο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας, που επικεντρώνεται: «στην απειλή του σαμψώνειου Grexit για την Ευρωζώνη αν….» και «στην γεωπολιτική υπεραξία του ελληνικού χώρου», αφηγείται στη σημερινή συνέχεια, μεταξύ των άλλων, την κυνική ομολογία υψηλόβαθμου στελέχους του ΔΝΤ που συμμετείχε στην διαπραγματευτική ομάδα των δανειστών, ότι: «δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη», που επιβεβαιώνει ότι οι απειλές περί Grexit ήταν απλά μια μπλόφα του Σόϊμπλε. Στη συνέχεια θα αναφέρεται στο «mea culpa» του ΔΝΤ για την τραγική αποτυχία των προγραμμάτων σκληρής λιτότητας, που αντί να ελαφρύνουν επιβάρυναν έτι περισσότερο το χρέος της χώρας, επισημαίνοντας τις αποκλίσεις των προβλεπόμενων από τους τεχνοκράτες του, των βασικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας από τις πραγματικές κάτι που επιβεβαιώνει πανηγυρικά την άποψη ότι η χαοτική δομή της ελληνικής οικονομίας δεν επιτρέπει έγκυρες προβλέψεις. Και αυτό συνέβη ,ακόμη και για τον πολλά βαρύ Δανό οικονομολόγο Πολ Τόμψεν, ο οποίος, παρά τους βαρύτιμους τίτλους του(σ. σ, επικεφαλής των αποστολών του ΔΝΤ που διαπραγματεύτηκαν τις συμφωνίες με την Ισλανδία, Ελλάδα. Πορτογαλία, Ρουμανία, Ισλανδία, Πολωνία και Ρωσία), αποδείχτηκε ένας ακόμη κατά τον Τζων Κέναιθ Γκαλμπραίηθ «αυτό-γελοιοποιούμενος προφήτης». Ακολούθως ο γράφων θα σχολιάσει δι’ ολίγων και την διαχρονική Αμερικανική πολιτική, απέναντι στη Ρωσία(σ. σ, δόγμα Μπρεζίνσκι) ,που παρεμπιπτόντως ίσως εξηγεί το γιατί ο ρώσο-ουκρανικός πόλεμος, και το πως η πολιτική αυτή σχετίζεται με την γεωπολιτική υπεραξία της χώρας. Τέλος θα κλείσει την ενότητα (Μέρος Δ) με δύο σχετικά με το θέμα κρίσιμα κατά τη γνώμη του περιστατικά, των οποίων υπήρξε αυτόπτης μάρτυς, που ωστόσο, έρχονται να ενισχύσουν την άποψη ότι το διαπραγματευτικό οπλοστάσιο της Ελλάδας την περίοδο των μνημονίων, ήταν αρκούντως ισχυρό.
Σε άλλο σημείο της πολύ ενδιαφέρουσας ανάλυσής του ο Marc Chandler(σ. σ, ο επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της διεθνούς Brown Brothers Harrima στους Financial Times(10/2/2015), με τίτλο, «Το να κρατήσεις την Ελλάδα στο ευρώ είναι κάτι πολύ παραπάνω από τα χρήματα»), προσθέτει τα εξής σημαντικά: «Στην παρατεταμένη, όπως φαίνεται, αντιπαράθεση της δύσης με την Ρωσία στην κρίση της Ουκρανίας(σ, σ, αναφέρεται στην ρώσο-ουκρανική κρίση του 2014 με την προσάρτηση της Κριμαίας από τους Ρώσους τον Φεβρουάριο του ιδίου έτους) τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας είναι αναντικατάστατα(σ.σ, Ίδετε ιδίως τον ρόλο της Αλεξανδρούπολης στην σημερινή ρώσο-ουκρανική σύρραξη)» . Ωστόσο η λογική του Μπρεζίνσκι «Η Ρωσία χωρίς την Ουκρανία είναι χώρα χωρίς σημαντική δύναμη, ενώ με την Ουκρανία είναι αυτοκρατορία» από τότε που η Ρωσία μάζευε τα κομμάτια της μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου φαίνεται ότι δεν έχει πάψει να επηρεάζει την αμερικανική πολιτική, η οποία(λογική Μπρεζίνσκι) με ψυχροπολεμικούς ή με όρους που μπορούσαν να μεταφραστούν σε πολιτική, εκλαμβάνεται σε δόγμα.
Έτσι ίσως αυτό να αποκαλύπτει το τι επιδιώκουν οι Αμερικανοί με τον σημερινό δια αντιπροσώπου διεξαγόμενο πόλεμο με τη Ρωσία στην Ουκρανία αλλά και το πόσο πολύτιμη είναι για αυτούς η χρήση του αναβαθμισμένου λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, που, ειρήσθω εν παρόδω, μαζί με τις Πρέσπες, ήταν ένα …δώρο της Κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ στους υπερατλαντικούς συμμάχους μας. Από την άλλη είναι ηλίου φαεινότερο ότι για τους Αμερικανούς μόνο μια εντός Ευρωζώνης και μη ντε γιούρε πτωχευμένη Ελλάδα, θα είναι πολιτικά σταθερή, το οποίο αποτελεί προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία των εδώ στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ και την προ πολλού σχεδιαζόμενη από την Αμερικανική κυβέρνηση, επέκταση της μεγάλης στρατηγικής σημασίας βάσης της Σούδας(στην Κρήτη). Η οποία Σούδα, ένεκα των προβληματικών «Αμερικανο-Τουρκικών» σχέσεων, σύμφωνα με τα σχέδια του Αμερικανικού Πενταγώνου πρόκειται να υποκαταστήσει προοδευτικά την επίσης μεγάλης επιχειρησιακής σπουδαιότητας για την Αμερικανική Αεροπορία βάση του Ιντσιρλίκ( στα Άδανα της Τουρκίας).
«Παρόλα αυτά», συνεχίζει ο Marc Chandler , «αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ,μέσα από μια στενόμυαλη ανάλυση της κατάστασης επιμένουν να μιλούν για την οικονομική θέση της Ελλάδας, λες και έχουν εξασφαλίσει την πλήρη γεωπολιτική υποταγή της, θα είναι τραγωδία να βάλουν αυτό το στοίχημα. Ωστόσο, αν το παιχνίδι επιβολής που εκτυλίσσεται ανάμεσα στην Αθήνα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, κατέληγε στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από μερικά απλήρωτα δάνεια και οικονομική πίεση. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ και να διασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη».
Αλλά όλα αυτά ξεχάστηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας…. Και οι αρμοδίως υπεύθυνοι του ΔΝΤ για την Ελλάδα Τόμψεν και Βελκουλέσκου έφθασαν να θεωρηθούν «αυτό-γελοιοποιούμενοι προφήτες», όταν ενώ προέβλεψαν ότι οι πολιτικές λιτότητας που επέβαλλαν στην Ελλάδα θα οδηγούσαν την οικονομία σε προσωρινή ύφεση 2,6% του ΑΕΠ που θα την ακολουθούσε δήθεν μια ισχυρή ανάκαμψη, στην πραγματικότητα, μετά έξι χρόνια από την επιβολή τους επακολούθησαν: ένα αποπληθωριστικό σπιράλ, η μείωση του ΑΕΠ κατά 26%, η ανεργία των νέων στο 60% και μια μαζική έξοδος από τη χώρα κυρίως νεότερων μορφωμένων Ελλήνων. Επρόκειτο για ένα πρώτου μεγέθους σκάνδαλο, που ανάγκασε το ίδιο το ΔΝΤ να εκδώσει ένα «mea culpa», παραδεχόμενο ότι οι αναλυτές του έπεσαν εντελώς έξω στον υπολογισμό των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών, επιβεβαιώνοντας έμμεσα, με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι, η χαοτική δομή της οικονομίας, δεν επιτρέπει… προφητείες.
Από το άλλο μέρος δέκα περίπου χρόνια αργότερα, έρχεται ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Βίτορ Κονστάνσιο με τη συνέντευξη του στο πρακτορείο Reuters, και ομολογεί αυτό που κάθε ψύχραιμος παρατηρητής μπορούσε να υποψιαστεί: «Ότι δεν υπήρξε ποτέ καμία αμφιβολία ανάμεσα στην πλειοψηφία των κρατών- μελών, πως νομικά, δεν υπάρχει τρόπος για να εξωθηθεί μια χώρα εκτός ευρωζώνης. Ότι δεν υπήρξε ποτέ στ’ αλήθεια προοπτική να συμβεί κάτι τέτοιο στην περίπτωση της Ελλάδας». Δηλαδή, όπως εύστοχα σχολιάζει την εν λόγω δήλωση η «Λαϊκή Ενότητα»(Π. Λαφαζάνης), «το περίφημο «σχέδιο Σόιμπλε» για Grexit δεν υπήρξε ποτέ «στ’ αλήθεια»! Με άλλα λόγια, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μπλόφα, με στόχο να οδηγήσει την κυβέρνηση Τσίπρα σε μια ταπεινωτική παράδοση άνευ όρων, υπό το κράτος του εκφοβισμού.»
Όμως για τους Αμερικανούς, μετά την αποχώρηση των Άγγλων(το 1947), η Ελλάδα δεν έπαψε να αποτελεί τον βασικό πυλώνα στήριξης των μακροχρόνιων γεωπολιτικών, ενεργειακών και οικονομικών σχεδιασμών τους για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, Εύξεινου Πόντου και της ΝΑ Μεσογείου ,που θα υλοποιούνταν ακόμη και μετά από παρέλευση δεκαετιών.
Μάλιστα ο γράφων, κατά την μακρά συνεργασία του με την διεθνή Ασφαλιστική Εταιρεία Alico -και έμμεσα με την μητρική εταιρεία, τον Αμερικανικό «χρήματο-οικονομικό-ασφαλιστικό» όμιλο American Internattional Group(AIG) (*)– είχε την ευκαιρία να συζητήσει με ηγετικά στελέχη των πιο πάνω Εταιρειών, το πολύπλευρο ενδιαφέρον των Αμερικανών για τον Ελλαδικό χώρο πολλές από τις πλευρές του οποίου, τις είδαμε να παίρνουν σάρκα και οστά πριν από κάποια χρόνια, ακόμη και πρόσφατα. Πράγματι περί τα μέσα της 10-ετίας του 80, στο εμβληματικό τουριστικό θέρετρο Αλγκάρβε της Πορτογαλίας όπου διεξήχθη το περιφερειακό συνέδριο των κορυφαίων συνεργατών της Alico, στο prive δείπνο που διοργανώθηκε προς τιμή του γράφοντος, ως βραβευθέντος πρώτου παραγωγού ασφαλιστικών εργασιών του ομίλου στις χώρες: Ευρώπης, Περσικού Κόλπου, Βόρειας Αφρικής, Νότιας και ΝΑ Ασίας, ο συνδαιτυμόνας τοτ αντιπρόεδρος της AIG Τζόρτζ Αμπουζέϊ, είχε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία για τις προοπτικές ανάπτυξης της Alico στην ευρύτερη περιοχή με κέντρο δραστηριοτήτων την Ελλάδα. Εκεί ο συνομιλητής του, μεταξύ των άλλων, αποκάλυψε ότι ο τότε και επί δεκαετίες πρόεδρος της AIG Μόρις Γκρίνπεργκ προτού αποφασίσει την επέκταση των δραστηριοτήτων του ομίλου σε μία χώρα, φρόντιζε πρώτα να διερευνήσει τις προοπτικές πολιτικής σταθερότητας στο εσωτερικό της. Την οποία διερεύνηση, ωστόσο, έπαιρνε από σχετική ανάλυση του πρώην Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Χένρυ Κίσινγκερ, ο οποίος ήταν ειδικός σύμβουλός του. « κ. Κολιάτσο έχουμε μεγάλα σχέδια για την Ελλάδα», ήταν τα πρώτα λόγια του λιβανέζικης καταγωγής Τζόρτζ Αμπουζέϊ , ο οποίος στη συνέχεια γενόμενος πιο συγκεκριμένος ανέφερε τα εξής …προφητικά: « Θέλουμε την Αθήνα διοικητικό κέντρο των δραστηριοτήτων μας στις χώρες: Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, Βόρειας Αφρικής, Περσικού Κόλπου, συμπεριλαμβανομένων της Κύπρου Ινδίας και Πακιστάν. Μεταξύ των άλλων μας ενδιαφέρει η αγορά μιας μικρής ελληνικής Τράπεζας για την προώθηση των ασφαλιστικών και χρηματοοικονομικών προϊόντων του ομίλου στην ευρύτερη περιοχή και προς τούτο δίνουμε προμήθεια δύο εκατομμυρίων δολαρίων στον διαμεσολαβητή[…]. Ενδιαφερόμαστε επίσης η Θεσσαλονίκη, μακροπρόθεσμα, να καταστεί διαμετακομιστικό κέντρο ανάπτυξης των εργασιών για όλη την Βαλκανική, την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, που πρόκειται να επεκταθούμε[…]. Την Αμερικανική παρουσία στη χώρα σας την βλέπουμε όλο και πιο ισχυρή τις επόμενες δεκαετίες όχι μόνο στον τομέα των προαναφερόμενων υπηρεσιών της AIG, αλλά και ως βάση των γεωπολιτικών σχεδιασμών στην περιοχή σας. Πάντως η εκτίμησή μας είναι ότι το Πεντάγωνο έχει σοβαρούς λόγους μακροπρόθεσμα να αναζητά μια ανάλογη Σούδα στη Βόρεια Ελλάδα.» Λίγα χρόνια αργότερα, ωστόσο, στο διεξαχθέν παγκόσμιο συνέδριο της Alico, στο Μόντεαλ του Καναδά, όπου ο γράφων βραβεύτηκε ως τρίτος παραγωγός ασφαλιστικών εργασιών της εταιρείας στον κόσμο , είχε επίσης την ευκαιρία να συναντήσει και συνομιλήσει επ’ ολίγον με τον «Big Boss»(το μεγάλο αφεντικό) της AIG Μόρις Γκρίνπεργκ, ο οποίος επιβεβαίωσε το επιχειρηματικό ενδιαφέρον του ομίλου για την Ελλάδα ως κέντρο διοίκησης και ανάπτυξης των εργασιών της εταιρείας στην ευρύτερη περιοχή, ενώ έμμεσα άφησε να εννοηθεί το πολύπλευρο ενδιαφέρον των ΗΠΑ, εξαίροντας τον κρίσιμο ρόλο της ως συμμάχου της χώρας του. Τώρα αν τα περισσότερα από τα πιο πάνω λεχθέντα, από τους δύο πιο πάνω σημαντικούς ανθρώπους, είχαν είτε έχουν σχέση με τα όσα εν τοις πράγμασι τα ακολούθησαν, τουλάχιστον ο υποφαινόμενος πιστεύει ότι αυτό συνέβη…
Ωστόσο το εν θέματι άρθρο ίσως για τους περισσότερους να μην είναι «πιασάρικο», αφού εκ των πραγμάτων είναι μεγαλύτερης της συνήθους έκτασης και ως εκ τούτου για τους μη μυημένους, ή για τους λιγότερο μυημένους στα τερτίπια της οικονομίας και της γεωπολιτικής , να μην έχει το ανάλογο της σπουδαιότητάς του ενδιαφέρον. Όμως για εκείνους, έστω τους λιγότερους, που ενδιαφέρονται να μάθουν ή απορούν, για το πώς φθάσαμε να βιώνουμε, ποιος ξέρει για πόσο, τα επίχειρα των λεόντειων υπέρ των δανειστών τριών μνημονίων. Και κυρίως για αυτούς που θα θελήσουν να διερευνήσουν αν οι μνημονιακοί Έλληνες ηγέτες στάθηκαν στο ύψος των διαπραγματευτικών περιστάσεων, που αν αυτό συνέβαινε εν τοις πράγμασι θα μετρίαζε τον… πόνο της αφόρητης λιτότητας και θα περιόριζε το μέγεθος του εκχωρηθέντος πλούτου της χώρας στους δανειστές μας, τότε, από τη μελέτη των τεσσάρων ενοτήτων του συζητούμενου άρθρου, ίσως προέκυπταν ικανοποιητικές απαντήσεις.
_______________________________________________
(*) American International Group (AIG), πρόκειται για τον μεγαλύτερο «χρήματο-ασφαλιστικό» όμιλο(Εταρεία) του κόσμου, με περισσότερες από 200 θυγατρικές-μέλη του σε 130 χώρες, με προσωπικό 92.000 άτομα, 88εκ ασφαλισμένους και ενεργητικό 400δις δολάρια. Πρόεδρος του ΔΣ και διευθύνων σύμβουλος της AIG από το 1967 μέχρι το 2008, ήταν ο Μόρις Γκρίνπεργκ(σ. σ, ίδετε στις πιο πάνω φωτό τον ίδιο με τον γράφοντα).
