Πρωί Κυριακής, αχάραγα ακόμα, ο δρόμος με έβγαλε στο λιμάνι της Πρέβεζας. Ο νοτιάς είχε μουσκέψει οτιδήποτε υπήρχε γύρω,από το χώρο στάθμευσής μέχρι και τους κάβους του πλοίου που μόλις σάλπαρε για τις απέναντι ακτές.
Κυριακή πρωί, στη θάλασσα για ένα βουνίσιο, όπως η χάρη μου, ήταν πολυτέλεια. Τέτοιες ώρες γύριζα στο βουνό για τις πρώτες ιχνηλασίες, τώρα βρέθηκα να χαζεύω τους ερασιτέχνες ψαράδες στο μόλο. «Τι ψαρεύετε, παιδιά;», ρώτησα από περιέργεια. Δεν μου απάντησε κανείς! «Το’ χουν φαίνεται σε κακό να πουν», σκέφτηκα και τους άφησα στην τέχνη και την τύχη τους.
Αφού έκανα μία μεγάλη βόλτα, χάιδεψα ένα σωρό σκυλιά που απάντησα, κοντοστάθηκα στους γλάρους που ορμούσαν με δύναμη στα θαλασσινά που τους πέταγε ένας άλλος ψαράς – αυτός φαινόταν για επαγγελματίας και άδειασε κάποιο τελάρο -, κατέληξα τελικά στον παλιό καφενέ και διάλεξα ένα τραπέζι δίπλα σε γερόντους που έπιναν τον καφέ τους στα κρασοπότηρα. Παρήγγειλα με τη σειρά μου ένα «μέτριο ελληνικό» και βράχηκαν τα χέρια μου από την υγρασία του τραπεζιού.
Ήρθε ο καφές, και απλώθηκα να το απολαύσω. Οι γέροντες δίπλα μου διαφωνούσαν με ένταση και έγινα ωτακουστής δίχως να το θέλω: «Μα να μου πεις εμένα ότι η παλαμίδα είναι ακριβότερη από το ρίκι, πότε έγινες εσύ ψαράς;», ακούστηκε η οργισμένη φωνή του γέροντα που οι αυλακώσεις στο πρόσωπό του μαρτυρούσαν ναυτικό έμπειρο. «Δεν σε παρεξηγώ με αυτά που λες, εσύ κυνηγός ήσουν και σκότωνες ψαρόνια, πότε έγινες ψαράς, τώρα στα γεράματα;», αποκρίθηκε ένας νεότερος σε ηλικία -γύρω στα εβδομήντα- που φορούσε κοντομάνικο μπλουζάκι και στο μεγάλο δάκτυλο του αριστερού του χεριού δακτυλίδι χρυσό. Είχε και μούσι που είχε νοτίσει από το χαλασμένο καιρό. Τη λύση στη διαφωνία του την έδωσε ο ψαράς από παρακείμενο ψαράδικο: «Το ρίκι έχει σταθερή τιμή και είναι ακριβότερο από την παλαμίδα». Σηκώθηκα να φύγω, δεν ήθελα να γίνω μάρτυρας της «σφαγής» που θα επακολουθούσε.
Κοντοστάθηκα στους ερασιτέχνες που είχα πρωτομιλήσει και με διακριτικότητα είδα τα καλάθια του αδειανά. Στο λιμάνι ένα μεγάλο ψαροκάικο πέταγε του κάβους για να δέσει. Σε παρακείμενο κότερο με εγγλέζικη σημαία, οι ένοικοι μόλις είχαν ξυπνήσει φαίνεται και ακουμπώντας στα ρέλια έριχναν νωχελικές ματιές ένα γύρο. Είχαν χρόνο.
Όπως σκέφτομαι τα πράγματα, από του χρόνου θα γίνουμε όλοι οικολόγοι, αφού αιωρείται στον αιθέρα κλίμα αβεβαιότητας για την επόμενη σεζόν. Και αυτοί που «νοιάζονται» και ξέρουν ή νομίζουν πως ξέρουν, αφήνουν λόγια σκόρπια να αιωρούνται, επειδή έχουν «πηγές» και τους τα λένε όλα, επειδή εκεί στο υπουργείο κάποιος που ξέρει κάποιον που είναι κουμπάρος του κλητήρα του απέναντι κτιρίου άκουσε από τον καφετζή το και το.
Θα γίνουμε οικολόγοι και αργόσχολοι -παρατηρητές στους πρωινούς νοτιάδες, να ταΐζουμε και εμείς γλαροπούλια σάπια ψάρια από τα τελάρα και να νιώθουμε τις υγρασίες των πρωινών από τα άδεια λιμάνια. Και που ξέρει κανείς, μπορεί εκεί στον καφενέ, στο διπλανό τραπέζι, να κάθονται ξωμάχοι πρόεδροι ομοσπονδιών και να εξιστορούν τα περασμένα μεγαλεία τους τους μεγάλους αγώνες που έδιναν κάποτε για το κυνήγι.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι δικές μου πηγές βρίσκονται στο χωριό μου, και είναι πέτρινες, καλοφτιαγμένες, από γερούς μαστόρους. Και το νερό τους δροσερό χειμώνα-καλοκαίρι, μοσχοβολά φρεσκάδα και δροσιά. Δεν σε ξεγελά ποτέ. Και αν μπορούσαν οι πηγές αυτές να διηγηθούν όσα στους αιώνες που πέρασαν είχαν ακούσει από διψασμένους στρατοκόπους ή αγωγιάτες ή κουρασμένους κυνηγούς, θα μαθαίναμε πολλά.
Μεγαλώσαμε ζήσαμε πολλά στη ζωή μας, κυρίως τα παραμύθια και τα μεγάλα λόγια, συνηθίσαμε το ψέμα και το περνούμε για αλήθεια. Στράβωσε ο κόσμος και βαδίζουμε ανάποδα. Η φύση όμως είναι η μόνη αλήθεια, θέλουμε- δεν θέλουμε. Και πασχίζουμε με κάθε τρόπο να τη «διαφυλάξουμε». Μα πόσο μικροί είμαστε. Πιστεύουμε αφελέστατα πως με τεχνικά μέσα, με ανόητες ρυθμιστικές κατ’ έτος, με τους φανατικούς της οικολογίας, με τους πλιατσικολόγους εμπόρους κυνηγούς, με τα κούφια ξύλινα λόγια της άρρωστης πολιτικής, που έγινε ωμότερη από ποτέ άλλοτε, θα διαφυλάξουμε τη φύση
Σαν να λέμε δηλαδή ότι εμείς μπορούμε, έχουμε τις δυνάμεις και τις ικανότητες να προστατεύσουμε το δημιουργό της ζωής.
Μήπως εμείς οι άνθρωποι είμαστε περισσότερο απ’ όσο πρέπει αφελείς, πιστεύοντας ότι μπορούμε να αλλάξουμε τους ρόλους; Την ισορροπία; Τη νομοτέλεια;
Μου αρέσουν τα λιμάνια και η ζωή τους, αγαπώ πολύ τους γερόντους ξωμάχους που γιομίζουν με εικόνες τις ιστορίες τους.
